Ardıç Ağacı Altındaki Kader Böceği

Hep dağıttıklarını kendi toplayan çocuklardık biz. Hep deneyerek, hep acıyarak öğrenen, her tarafında kabuk tutmuş yaralar, her yeri yara izleriyle dolu. Hiç arkamızı toplayan olmadı, ağladığımızda yaşımızı silen, yara aldığımızda sarıp sarmalayan… Hep kendimiz öptük yaralarımızı, kendimiz örttük üşüyen yerimizi. Ondandır belki tüm yaraları sarıp sarmalama, tüm acıları öpme isteği…