Gazetecilik - Önce İnsan Olmak Sonrası mı?

Gazeteci mi olacaksın? Hele birde benim gibi yaş kemale erdikten sonra mı? Işte o zaman işin gerçekten zor.

Benim bu meslekte öğrendiğim tek şey önce insan ol! Sonra mı? Sonrası Gazetecilik...

Benim açımdan bu mesleğin ilk anları sıkıntılıydı; çünkü 'Gazeteci' olmak için ilk adımı atıyordum ve yolum fazlasıyla çetrefilliydı.

Ikinci aşaması nispeten mutluluk ve gurur doluydu. Çünkü artık bir gazeteciydim ve herkes beni tanıyordu. Babamın dediği gibi,'UNUMUZ ÇOKTU AMA UNUMUZ YOKTU' olsundu gazeteciydim ya o her şeye değerdi.

Ama son etabı oldukça huzunluydu. Çünkü her iki etapta yaşadıklarım, bir noktaya gelmek için çırpınışlarım, gazetecilik uğruna verdiğim her turlu fedakürlık, evlatlarımdan, hayatımdan çalıp mesleğime hibe ettiğim yıllarım, posası çıkmış ruhum, bu yolda yorulmuş, kan revan içinde kalmış ayaklarım ve en yakın tanıklarım tarafından bütün bunların unutulmuş olması... Bu tukenmişliğe imzasını atan dostlarım, mesai arkadaşlarım...

Yıllarca alnımın teriyle yaptığım haberler sayesinde almış olduğum ödüller, plaketler, onur belgeleri sağa sola atılmış, kırılıp yok olmuş! Daktilom, fotoğraf makinem, masam, basın kartım hepsi bir tarafa savrulup gitmiş! VEFASIZLIĞIN her türlü gururu, onuru, tecrübeyi, emeği eze eze yok ettiğini öğrenmiş yureğimle bir köşede kalakalmışım...

Kıymetini bilene aşktır ya bu meslek, rengârenktir, heyecanı asla bitmez. Hal böyle olunca ölümünde sessiz sedasız, eskilerin tabiriyle iki gün yatak, üçüncü gün toprak, yatağında sevdiklerinle helalleşerek değil de ansızın olur. Senin için yazılan şu birkaç satır ile tüm meslek hayatın ve yaşamın noktalanmıştır, "Konya basınının çınarı, usta gazeteci geçirdiği kalp krizi sonucu aramızdan ayrıldı...