İçindeki En İyi Sen

Dokuz on yaşlarımda, anneme bir soru sordum. 'Allah beni neden yürüyemez yarattı?' dedim ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Kendimi diğer insanlardan farklı hissettim, insanların bakışları, söyledikleri gözümde canlandı. Aniden çok ama çok üzülmeye başladım. Annem de bana, bu dünyada herkesin, hepimizin görünen ya da görünmeyen birtakım zorluklarla baş etmek durumunda olduğunu söyledi. Allah'ın kullarını zorluklar, acılar ve sıkıntılarla baş edebilecek güçte yarattığını ayetler aracılığıyla da ilettiğini belirtti. Bu dünyanın kocaman bir mücadele alanı ve şükretmemiz gereken nimet dolu bir yer olduğunu anlattı.
Hastalıklı bir düşünce durdurulmadığı zaman bireyi bir kara delik gibi içine çeker. Desteklenmesi gereken bir düşünce göz ardı edilmediği zaman hedeflerle dolu anlamlı bir yaşam bireyi bekler. İnsan bazen 'eminim' dediğinde bile son kararı olup olmadığını biraz daha sorgulamalıdır. Sorgulayan insan kendini yönetmenin alt yapısındaki bilinmezlikleri çözmüş demektir…
İnsan kendi değerini hiç sorgular mı? Bir düşünce bırakalım satırlara…
Her insan aslında bir elmas gibidir. Sadece biraz parlatılmaya ihtiyacı vardır. Elmaslar ne kadar çok emek edilirse o kadar parıldayan ve göze hoş gelen bir ışık yansıtır. Kıymetli bütün madenleri düşünelim. Zamanla solabilmektedir ancak bir dokunuş ile yeniden parlarlar. İnsanlar da böyledir.
O elmasa elmas olduğunu hatırlatmak ya da bunu hissettirmek gerekir. Doğrudan ya da dolaylı yoldan fark etmez, yeter ki bir elmas olduğunu bilsin…