Koşmak Geldi İçimden

Bu garabet kılıklı adamdan gözlerimi kaçırarak ister istemez başımı öne eğdim. Oysaki ruhum dimdik ayaktaydı. O çok sevdiğim, özlemle bekleyip giymek istediğim çivit mavi pantolonumun boşlukta sallanan sağ paçasına ümitsizce bakarak şöyle dedim. " Bedeli ne olursa olsun ben kitaplarımda daima mazlumların kazandığı düşler kurarım." Bu cümleyi sarf etmemin asıl nedeni sporcu ruhuyla edindiğim öz disiplin ve bilinçaltıma yerleşmiş olan kazanma isteğimdi. Zaten bu durum benim için hep öyle olmamış mıydı?
Babamın kaybından sonra annemin yıkılıp hayata küseceğini düşünürken tam tersi olmuştu. İçi kan ağlasa da bana ve ablama durumu belli etmemeye gayret ediyor; hatta tüm iş zamanını babamın evladı gibi sevdiği torna tezgâhında bizzat çalışarak geçiriyordu. Öyle ki onun yumuşak iş eldivenlerini takarak yan sanayide ikame edilecek küçük çaplı parçalar bile üretiyordu. Hafta sonları kursiyer öğrencilere verdiği teknik resim derslerini de ihmal etmiyordu. Acısını kalbine gömüp kaderin ayaz esintilerini hiçe saymasını kabul edemesem de doğru olanı yaptığını biliyordum.
(Kısa Roman- Kaza sonucu bacağını kaybeden bir gencin hikâyesi)