Lir Susuncaya Kadar

Onun sağlıksız sarı suratıyla, asabi bakışlı donuk gözleriyle karşılaşmak, beni tarifi zor bir ümitsizliğe sürüklüyordu. Başka bir insanla yaşıyordum. Karşımda duran adam yıllarımı birlikte geçirdiğim kocam değildi. Onun bedenine girmiş başka bir adamla birlikteydim sanki.

Peki, kocam nereye gitmişti? Resimlerde sevgiyle gülümseyen, başını başıma yaslayıp hayat dolu gözleriyle etrafa ışık saçan o müthiş adam neredeydi şimdi? Beni bu ruh hastası yabancısıyla bırakarak çekip gitmişti bir meçhule.

Neredeyse biricik yavrumu bile gözüm görmez olmuştu. İtiraf etmeliyim ki, eskiden olduğu gibi iş çıkışı özlemle evin yolunu tutmak içimden gelmiyordu artık. Eve geç gitmek için işle ilgili her fırsatı değerlendiriyor, şirketten mümkün olduğunca geç çıkmaya çalışıyordum. Her şeyim, küçük kızım bile bana yetmez olmuştu sanki.