Modern Arap Edebiyatında İhya Ekolü

Klasik Arap şiirinin tek vezin ve tek kafiye kuralına bağlı kalan ihya ekolü, Arap şiirini canlandırmıştır. Avrupa'daki edebî ekollerden etkilenen şairler, klasik temaları kendi edebî şahsiyetlerini de ortaya koyarak yeniden işlemişlerdir. Yaşadıkları zaman ve coğrafyanın gerçeklerinden kopmadan şiire toplumun ilgisini çeken yeni temalar eklemişlerdir.
Kapsamlı bir araştırma yapan Ömer Şahin, Modern Arap Edebiyatında İhya Ekolü adlı kitabında Arap şiirinin geçirdiği biçim ve içerik değişimlerini, bunların şairlerin eserlerine yansımasını, öne çıkan şair ve şiirleri göz önüne alarak ortaya koyuyor.

Ekolün öncü şairi Mahmud Sami elBârûdî, ekolü geliştiren şairlerden İsmail Sabri ve Ahmed Şevkî, yine önde gelen şairlerden Hafız İbrahim ve Ahmed Muharrem incelemenin merkezini oluşturuyor.

Bu şairler Batı edebî akımlarından klasisizmden gerçekçiliği, romantizmden duyguyu, realizmden halkın sorunlarını, mekân ve çevre tasvirini, empresyonizmden görülebilenlerin insandaki psikolojik etkisini ve sembolizmden nesnenin sembolize edilmesini şiirlerine taşımışlardır.

Millî, siyasi ve dinî duygu dilini kullanan ihya ekolünün Arap şiirine getirdiği en önemli özelliklerin başında şüphesiz ki yeni temalar gelir. Siyasi ve toplumsal meselelere duyarlı olan ekol şairleri, iktisadi problemlerden kötü alışkanlıklara, kadınlardan çocukların eğitimine, sömürgecilik eleştirisinden vatan sevgisine toplumsal konuları
şiirlerinde işleyerek yeni bir yol açmışlardır. İhya ekolünün modern Arap edebiyatı tarihindeki önemini, şairleri inceleyerek ortaya koyan Ömer Şahin, Modern Arap Edebiyatında İhya Ekolü eserinde titiz bir dikkatle ihya ekolündeki şairlerin/şiirlerin bir dökümünü yaparak modern zamanların Arap şiirine yansımalarını inceliyor.