Nefes Alamıyorum

Daha önce de yazdım. 7 Kasımdan 7 Kasıma yazdığım yazıları bir kitapta yayınlıyorum. Kitapların adları genel olarak içeriğini somutlaştıran adlar olmuyor. ''Türkiye'nin Kararan Fotoğrafları'' gibi. Ya da kitabın içerisinde oylumuyla öne çıkan yazının adını taşıyor. Örneğin, görenlerin, bilenlerin, yaşayanların dilinden 2 Temmuz (1993) Sivas katliamını sergileyen ''Hiç Ölmedim Ben'' adlı uzunca çalışmamın kitabın aynı olması gibi. ''Hiç Ölmedim Ben'', Sivas'ta yakılarak boğulan şair Uğur Kaynar'ın şiirinden bir dize. Şiiri ben de bulamadım. Dizeyi Zeynep Oral'ın bir yazısından aldım. Yazıma, sonra kitabıma ad oldu. Sivas'ın ölmez ölülerine gönül borcuyla yüklü bir selam oldu. Ama, okur, ''Hiç Ölmedim Ben'' in, yani kitabın 2 Temmuz/ Sivas'la birebir ilişkili bir kitap olduğunu bilemedi.

Sivas katliamı sanıklarından Cafer Erçakmak ile altı sanığın davalarını zaman aşımından düşüren mahkeme kararını eleştirdiğim ve bu kitaba aldığım ''Tabutlara Sığmadı Zamana Sığdırıldı'' oylumlu yazım nedeniyle, kitabın adını ''Tabutlara Sığmadı'' olarak düşünmüştüm. Nefes Alamıyorum daha kucaklayıcı geldi.

''Nefes Alamıyorum!'' İlhan'ın son sözleri.
İlhan'ı da içerisine alan, ulus ölçeğinde, insanlık ölçeğinde bir nefes alamamak bu. Yazıların başlıklarını okurken bile ben nefes alamıyorum. Okurun da nefes almakta zorlanacağını biliyorum.
İlhan'ın alamadığı nefesi insanlık olarak alabilmek için.
29 Ekim 2012, Ankara