Odamda Kafka

Öyküleşen bir gecenin karanlık sırrı gibiyiz.
Sanırım, telgraflar birbirinden farklı düzlemlerde.
Biz kırılan bir deniz hattının gerisinden izliyoruz zamanı.
Terleyen bir ülkede kan yürüyüşlerinin rap rapları var.
Öldürün gitsinler, diye yalvarıyorum Tanrının ordularına.
Tevratı ve Furkanı elimden düşürmeden...
Yere eğilen bir gök istemem ben.
Gök; insanlarca, insanlıkça ve insanca boyanmalı.
Dillerin ölümün coğrafyasında yeri yok bence.
Senden geçen bir güzergâhta başlangıçtaki söz oluyorum.
Onuruma el basarak atıyorum denizlere parşömenleri.

Bir gecede ayıklanıyor radyo dalgaları,
Evreni genişleten atom bozucuların ellerinden.
Tohumlar bir bir sökülüyor Tanrı ordularınca.

Telgraftan akan kan sesleri bizde coğrafyaya yayıldıkça,
Küstah emperyaller...

Ben ayrılıyorum küskün odamın sisli geleceğinden.