On İki İmam'ın Yaşantısından Esintiler

Ehlibeyt takipc¸ileri, tarihinin bas¸langıcından gu¨nu¨mu¨ze dek Hidayet I·mamlarının (Allahın selamı onların u¨zerine olsun) I·slamın gerc¸ek hamileri, Peygamberin (s.a.a) vasileri ve Kurana denk olanların yalnız onlar oldugˆuna kesin bir s¸ekilde inanmaktadır. Onların bu itikatları as¸ırılık, taassuba dayalı ve taklidi^ degˆildir. Aksine onların bu inancı, Allah Tea^la^nın kitabı ve kutsal nebevi^ su¨nnete dayalı gu¨c¸lu¨ delillerden kaynaklanmaktadır. Hic¸bir Mu¨slu¨manın onları go¨rmezden gelmesi ve onları kulak ardı etmesi ca^iz degˆildir.
Egˆer Emevi^ ve Abbasi^lerin siyaseti olmasaydı, I·slami toplumlarda Ehlibeyt mezhebi so¨z sahibi olurdu. C¸u¨nku¨ Ehlibeyt mezhebi Peygambere (s.a.a) bagˆlı olup Ondan alınmıs¸tır. Ancak Emevi^ ve Abbasi^ hu¨ku¨mdarları Ehlibeytin direnis¸ine kars¸ı koyup onları cezalandırmaya c¸alıs¸tılar. Zira Ehlibeyt (a.s), onların zulu¨m ve zorbalık esası u¨zerine kurulu olan hu¨ku¨metleri ic¸in bu¨yu¨k bir tehlike olus¸turuyordu. I·s¸te bundan dolayı siyasi ve iktisadi^ bu¨tu¨n gu¨c¸lerini, Onların ve Ehlibeyt takipc¸ilerinin aleyhine yo¨nlendirdiler. Ehlibeyt I·mamları da zorunluluk geregˆi, takipc¸ilerinin (can ve mallarını korumak ic¸in) takiye etmelerini ve mezheplerini ac¸ıgˆa vurmamalarını emrettiler. Onların (Emevi^ ve Abbasi^lerin), Ehlibeyt takipc¸ileri aleyhindeki zalimane yasalarından bazısı, onların go¨zlerinin c¸ıkarılması, normal bu¨tu¨n haklardan mahrum kılınmaları ve s¸eri mahkemelerde tanıklıklarının kesinlikle kabul edilmemesi idi.