Ruhumun Katilleri

Hastaneye bir gu¨n daha gec¸ getirilseydi, hic¸ ya- s¸ama s¸ansı yoktu. O¨yle olsa da ruhundaki ıstırap be- denindekinden fazlaydı. Sanki kurs¸unlar vu¨cuduna degˆil de ruhuna saplanmıs¸ gibiydi. Zeki sınırsız bir acıyla kıvranıyor, ruhunda ac¸ılan yaraların onu hala nasıl hayatta bıraktıgˆına s¸as¸ıyordu. Belki bir gu¨n her s¸ey gec¸er, her s¸ey degˆis¸ir ve bedenini yaralayanları affedebilirdi ama ruhunun katillerini asla affetmeyecekti. Terler ic¸inde uyanarak, "Beni o¨ldu¨rdu¨ler." dedi. Ardından gu¨c¸lu¨kle nefes alıp ekledi: "Yetmedi, tekrar hayat verip bu kez de ruhumu o¨ldu¨rdu¨ler. Yetmedi, tekrar hayat verip o¨nce ruhumu sonra bedenimi o¨ldu¨rdu¨ler. S¸imdi uyandım, ancak ruhum uyuyor. Sadece nefes alıyorum, yas¸amıyorum. Ruhumu o¨ldu¨rdu¨ler.