Suyun Hafızası

Dar ve çamurlu bir hendekti. Çalışma odasında bulunan meşeden yapılmış masasının üzerine dosya yığmaktan başka bir iş görmemiş elleriyle kazdığı bir çukurun içindeydi. Kaçak, birkaç pırnal dalının arasına çömelmişti. Uzakta patlayan bombalardan saklanıyordu.

Kısa menzilden vurulmaktan daha beter; şarapnelden daha beter, patlama sonrası oluşan yıkıcı hava dalgasından daha beter yaralanmış bir adamdı... Öyle bir yaraydı ki düşmanının yumruğu oradan girip kalbini sökebilirdi. Safraya benzer acılıktaki tükürüğüyle onu yalaması da iyi gelmiyordu.

Bu hainin, ne kavgayı kaldıracak bir yeteneği ne de kimseye karşı savaşma isteği vardı; bu nedenle savaşı desteklememiş ve cehennem ağzına dönen Guadalajara Cephesi'ni, hiçbir zaman eskisi gibi olmayacağını adı gibi bilerek geride bırakmıştı.

"Álvaro, aşkım, bu zulmü görmezden gelemeyiz! Tanrı ve insanlık adına vatanını korumalısın. Ben savaşamadığımdan bunu benim için yapmalısın!" dedi karısı ayaklanmadan birkaç gün sonra ve akşamlarını; üniformasına diktiği, kocasını, gelebilecek kurşunlardan koruyacağına inanılan kısa pelerini işlemekle geçirdi. Sonra burjuva apartmanlarında onu geçirirken boynundan sarkan İsa'nın Kutsal Kalbi'ne İspanya için dua etti. Başka birçoğunun yaptığı gibi...

(...)

Yanında, çalılıkların arasında saklı sarı bir püskül görünüyordu ve onu okşadıktan sonra şeritli asker beresini bu mezarda bırakmaya karar verdi. Ancak onun kadar kolay gömülemeyen anılar vardı ve yürümeye koyulunca cebinde karısının yıpranmış fotoğrafını aramaya başladı....