Yeryüzü Göçebeleri

"Hepimiz bir umut ıs¸ıgˆının yansımalarında körebe oynar gibiydik. Is¸ıgˆın aslını bulmak için çırpındık durduk…"

Ressam Timuçin Ayaz'ı batıya süren tutkunun adı; ıs¸ık, gölge,Velazquez ve Sorolla'ydı. Ancak yeryüzü göçebesi yazardı gümüs¸ künyesinde… Puerta de Hierro'da yaşasa da, yaptığı tablolarda Altay Dagˆlarının renklerini, ıs¸ıgˆını ve esintisini kullanır, Hakasya Gök Direkleri'ni İspanya'nın ortasına kondururdu. Miray Urga ise "çatlamaya hazır bir tohum gibi acılar ve isyanlar içinde çatırdayıp duran" bir ilçe olan Alemdağ'a yeni taşınmış, göçmenleri, zılgıtları, yoksulluğu ile bu yeni dünyaya alışmaya çalışan bir kadın... Timuçin ve Miray'ın bir tablo aracılığı ile kesişen yaşamları çoğu yeryüzü göçebesi gibi zor bir sınavdan geçecek; umudun ışığını birlikte kovalamaya başlayacaklardı!

"Dönüp bakıyorum da, bir yıllık sürece... Hepimiz ya zorunlu göçebelerdik ya da gönüllü göçebeler... Ya siyasi sürgünler ya da yazgı savurdu attı, yollarımız bir yerde kesis¸iverdi is¸te. Hepimiz bir umut ıs¸ıgˆının yansımalarında körebe oynar gibiydik. Is¸ıgˆın aslını bulmak için çırpındık durduk. Is¸ık dedim de... Hani batmakta olan günes¸ arkandayken uzun bir yolda araçla gidersin. Aracın gölgesi kendisinden büyük olarak düs¸er önüne. Sonra sol aynada güçlü bir ıs¸ık belirir. Gözlerin kamas¸ır. Önünü göremez olursun egˆer açıyı degˆis¸tirmezsen. O yansıma öylesine göz alıcıdır ki, bir kez daha bakamazsın bile. Senin yas¸amıma düs¸en ıs¸ıgˆın, yansıman da böyle bir s¸eydi is¸te."